Na tweeëntwintig jaar dienst bij de brandweer van Parijs, is Gourmelon vandaag al een paar jaar op pensioen. Maar op de dag van het ongeval was zijn team nog als eerste ter plekke. Gourmelon repte zich bij het zien van het ongeval meteen naar de Mercedes, waarin Diana zich bevond. “De auto was een zooitje. Ze zag er verbazend oké uit om uit dat wrak te komen. Ze had een lichte verwonding aan haar rechterschouder, maar verder zat er geen spatje bloed op haar.”

Zonder het zelf te beseffen hoorde hij haar laatste woorden. “Toen ik de deur openbrak lag ze op de vloer van de achterbank. Ze bewoog een beetje dus ik zag dat ze leefde. Ze vroeg me: ‘Mijn God, wat is er gebeurd’? Ze had de hele tijd haar ogen open en was bij bewustzijn. Ik had er een goed oog in.”

De hele tijd had Gourmelon er geen flauw benul van wie hij aan het behandelen was. “Ik heb naast haar gezeten en hield haar hand vast om haar te kalmeren, terwijl ik haar zuurstof gaf. Toen we haar uit het wrak hadden bevrijd, stopte haar hart ermee. Zelfs toen heb ik nooit gedacht dat ze zou sterven. Ik begon meteen met de hartmassage en reanimeerde haar, ze begon weer te ademen.”

“Zover ik wist leefde ze en zou ze het ook overleven. Dat verwachtte ik dan ook toen de ambulance haar kwam halen en ik was opgelucht. Later hoorde ik dat ze in het ziekenhuis was overleden, er waren blijkbaar ernstige inwendige letsels. Die nacht en dat voorval zullen me altijd bijblijven. Ik wist niet dat ik met prinses Diana te maken had, tot één van de medische hulpverleners in de ambulance het me vertelde.”